ՀԱՆԳՈւՅՑ

«Ես գրել եմ անիծյալ մի գիրք և ինձ զգում եմ բացարձակ մաքուր, ինչպես գառը»։

Բևեռում՝ խորքից տատանվող խրճիթ, ներհայեցողություն, խրճիթը՝ շրջապատված սպիտակ բնությամբ մառախուղ՝ լցված խրճիթի փայտե երախում...

Պատմվածք Էլիզայի դաստակում գտնվող թալիսմանի, արգելված դեղին բաժակի ու վայրի կենդանիների մասին։

Անդունդ կա իմ ու քո մեջ՝ լցված այն տաք բաներով, որ միասին պատրաստեցինք արդեն հանգչող կրակի վրա ու պարզեցինք իրար՝ ագահության ումպն անելու.

Ինձ հետ խոսիր. անտառի կոները ոտքերիդ տակ են, լռությունը, արտաքսումն ու պարերը՝ կրակի շուրջ քոնն են:

Արդեն սովորել եմ կյանքս բաժանել հինգ ժամերի միջև, որ այդ ժամերի միջակայքում ընկած տարածությունը գոնե ինձ բաժին հասնի մարդավարի ապրելու համար

Բերանքսիվայր ընկած եմ հատակիդ: Փայտը տեղ-տեղ ամուր է, տեղ-տեղ՝ ոչ: Ոտքերդ դիպչում են գլխիս ու ոտնաթաթերդ փաթաթվում մազերիս...

Ինքն ասում էր, որ պատուհանները ամենասարսափելի անցումներն են դրսի ու ներսի աշխարհների միջև, որովհետև ամեն ինչ թափանցիկ է ու...

Շների ձեռքն ընկնելու օրն էր: ձեռքիդ մի բաժակ գինի կար ու թմրություն աչքերումդ հիացած էիր ու ներսդ եռում էր...

Հեռվից եթե նայեիր, կթվար՝ պարկ է վերև պահել, ասես աստվածներին աղքատիկ նվեր է մատուցում ու ամոթից գլուխը կախել է...

Ոնց եմ կարողանում առաջ քայլել, երբ ցեխով լցված տակառը, կեղտի կաթիլները, որ անձրև են ձևանում, արյունարբու փոքրիկ գնդերը, որ...

Փոքր քաղաքներում մահվան մասին լուրերը փաթաթվում են լվացքի պարաններին ու օդի մեջ կախված մնում Փոքր քաղաքներում իրար հետ շշուկով են խոսում...

‹‹Ճանճերում›› մարդիկ են, ովքեր մեռյալ քաղաքում՝ Արգոսում են ապրում, սև զգեստներ կրում, իրենց զղջումները իրենց հետ քարշ են տալիս մինչև մահ...

Պատմվածք փարոսում ապրող միայնակ բնակչի մասին և իր առեղծվածային գործունեության. բոբիկ ոտքեր ու հագուստ։

Դեն նետեք անհանգստությունը, հոգնությունն ու ցրտահարված լինելու զգացումը: Դատարկ ձեռքերով, բաց ուսերով նստեք իմ սենյակում:

Ես արժեք չունեմ, որովհետև ինքս ինձ ասեղնագործել եմ քաղաքիս ուսերին` շատ անհարմար դիրքով, որ նույնիսկ ջուր չեմ կարողանում խմել:

Մեկ էլ Պոն մտածում է, թե էլ ինչ հնարի այս անգամ, որ իրեն կարդացողը չհասկանա, որ ագռավն ու ինքը շատ վաղուցվանից են ճանաչում իրար...

Ծաղիկները կորցրին իրենց անունները, մոռացան գույների ու հոտերի իմաստը, որ այդքան ժամանակ փորձում էին մտապահել։

Ստվերները` Պատի անկյունում Դատարկ սենյակի Դատարկ նույնիսկ այն ժամանակ Երբ մենք ներսում ենք...

Իրոք մեռնում ես` ինձ վրա ծանրացած ու Չարացած, որ քեզ անուշադրության մատնեցի Ու դեմքս ուրիշ կողմ թեքեցի` Ծառի այն մյուս կողմը, որտեղ ճյուղը..