ՀԱՆԳՈւՅՑ

Վարդան Սմբատյանի պոեզիան իր ամբողջականության մեջ նաև աստիճանական է՝ բանաստեղծությունները զարգանում են մեկը մեկի շնորհիվ...

Անդունդ կա իմ ու քո մեջ՝ լցված այն տաք բաներով, որ միասին պատրաստեցինք արդեն հանգչող կրակի վրա ու պարզեցինք իրար՝ ագահության ումպն անելու.